برنده جایزه خرس طلایی جشنواره برلین
این فیلم ساختاری مستندگونه دارد و با امکانات محدودی ساخته شده و داستان آن در یک تاکسی در تهران می‌گذرد که رانندگی این تاکسی خود جعفر پناهی است. در آغاز فیلم این شبهه وجود دارد که مسافران از وجود دوربین‌ها آگاهی ندارند و موضوعات مورد بحث اتفاقی و تصادفی هستند، اما روند فیلم خلاف این تصور را تقویت می کند…